3 OktoberL Tonges Classique

In verband met een “writers block” (1)  van de Voorzitter de laatste tijd wat minder rit verslagen daarom nu maar een inhaalactie door J.C.

  1. Writer’s block is a condition, primarily associated with writing, in which an author loses the ability to produce new work or experiences a creative slowdown. The condition ranges in difficulty from coming up with original ideas to being unable to produce a work for years.
Eerst even wat feiten, geruchten, roddels, waarheden of onwaarheden die rondzoemen in het geruchten- c.q. off te record circuit.
  • Eric zou zodanig zijn beïnvloed door verhalen van sektes en andere mensen met een bepaalde geloofsovertuiging die beweerden dat de wereld uiterlijk zaterdag 3 oktober 2015 zou vergaan, dat hij zaterdagmorgen in de kruipruimte is gekropen. Of hij dat alleen of met vrouw en kinderen heeft gedaan is niet bekend. Gelukkig was hij zondag 4 oktober weer aan het fietsen, dus het verstand heeft gezegevierd. Dit verklaart uiteraard zijn afwezigheid bij “Het Rondje Tongeren”’
  • Twee jonge mannelijke 40+ (daar zullen ze blij mee zijn dat ze 40+ worden genoemd) leden zijn de laatste 2 maanden opvallend afwezig bij onze zaterdagritten. Nu blijkt dat ze beiden een nieuwe vriendin c.q. lief hebben. Omdat ze in de week werken, is het weekend waarschijnlijk gereserveerd voor de vriendinnen. Voor het seizoen hebben zij er bij Eric (routeplanner) nog op aangedrongen om veel ritten met klimwerk op te nemen, maar nu worden de bergen blijkbaar toch te hoog. Ze rijden niet meer met het grote verzet, maar hebben ander verzet.
  • Volgend seizoen zouden een aantal dames, die de leeftijd van Sarah nog niet hebben bereikt, lid worden en gaan meefietsen bij de groep “Oude Glorie”.  Deze naam kan dan uiteraard niet meer en de groep denigrerend B-groep te noemen is ook niet aanlokkelijk voor nieuwe leden. Daarom gaat het bestuur komende winter een 2-daagse heisessie beleggen met alles erop en eraan. (overnachting, eten, drinken e.d.) om een nieuw naam te bedenken. Het is niet bekend of dit uit de clubkas wordt betaald of dat het rekening man is.

Ritverslag

 Zaterdagmorgen bij frisse temperaturen van nauwelijks 10 graden Celsius vertrokken 8 leden voor het klassieke “Rondje Tongeren”. In Geverik werd de 5 minuten eerder vertrokken groep “Oude Glorie” ingehaald.
Deze groep bestond uit 4 leden en 2 gastrijders, de gebroeders S. Opvallend was dat de enige vrouwelijke deelnemer, Natascha, op dat moment op kop reed. De emancipatie heeft dus ook toegeslagen in het peloton.
In de A-groep nam onze senior, Jos H. het initiatief om op een bepaalde manier het kopwerk te verrichten, met stellen van 2 en dan om de 5 minuten afwisselen. Wie niet meedeed, mocht als “straf” achter in de groep rijden.
In de enige beklimming na Vise, de Rue de Tongres, (Hautain san Simeon) nam Jos P. de leiding en werd er op een lint gereden. Het tempo was voor iedereen goed te volgen. Na het oversteken van de grote weg van Riemst naar Tongeren viel de groep even uit elkaar door diverse plaspauzes. Op weg naar Mopertingen nam Jos H. resoluut de leiding en iedereen dacht: De “brommer” is vertrokken en wij kunnen rustig blijven zitten. Nou ja, rustig!! Normaal reageert de “brommer”op niks of hooguit op signalen als rechtdoor, naar links, naar rechts of iets rustiger. Nu begon Jos ineens met zijn linker arm te zwaaien. In 1e instantie werd niet begrepen wat de bedoeling was en iedereen dacht:
  • Jos wil aangeven dat er onheil nadert ;
  • Jos geeft aan dat er iets met zijn fiets is;
  • bij gebrek aan “oortjes” roept Jos zijn – niet aanwezige – ploegleiding;
  • Jos wil aangeven dat vandaag in Stein de Standerdmolen in Urmond en de Molen bij het kasteel in Elsloo draaien en er daar wordt gemalen.
Toen Jos maar bleef zwaaien viel opeens het kwartje en beseften we dat er moest worden overgenomen. We waren even verbaasd over deze “uitnodiging” maar vanaf dat moment werd er wel kop over kop gereden.
Omdat Jos zondag 4 oktober 69 jaar is geworden, was dit misschien het signaal om het stokje van “brommer” over te dragen aan de jongere generatie. Velen zullen dit in de toekomst met argusogen volgen en zullen hopen dat Jos nog even op de oude voet verder gaat. Op onze pauzeplaats konden we plaatsnemen onder de onlangs gemaakte overkapping waar de temperatuur aangenaam was. Rob gaf aan dat hij zich al de hele week een beetje ziekjes voelde, maar insiders wisten dat Rob zich spaarde voor de zware MTB rit van zondag 4 oktober. Dit is overigens zijn goed recht er hoeft ook niet altijd met “het hol open” te worden gereden. Na de pauze was de zon aanwezig en werden de temperaturen aangenaam. Er heeft nog een kleine afwijking van de route plaatsgevonden, namelijk niet terug langs de Ziepbeek maar langs het Duivelsbergcircuit. Dit is ongeveer 5 km langer.
De afstand bedroeg 95 km. met 460 hm en een gemiddelde snelheid van iets boven de 30 km.

Fantasy Dream/Bokrijk

10 A-rijders, 5 B-rijders en 2 Gastrijders stonden aan de start voor een tocht met geen al te goede weersvoorspellingen.

De Fantasy Dream gaat over een bekend parcours richting via Genhout, Swier, Retersbeek naar Klimmen en voor het eerst sinds jaren konden we bij de manege de Blauwe Steen in Hunnecum zonder problemen door rijden. Dit keer geen paardentrailers of ander loslopend tuig dat de doorgang blokkeert…. dachten we.

Een stuk verderop, na de Beklimming van Retersbeek en in afdaling van de Schoolstraat in Klimmen stond een verdwaalde caravan van Circus Renz midden op de weg. een enkeling kon via de stoep half door de struiken nog door komen maar de meesten konden alleen voorbij na het tonen van een geldig legitimatiebewijs en dat had natuurlijk niet iedereen bij zich.

Geheel verbrokkeld reed het peloton via Ransdaal naar de grote weg van Valkenburg naar Wijlre. Daar de regen steeds dreigender werd sloeg de twijfel in de groep toe. Doorrijden, omdraaien, afkorten, schuilen…….Allerlei verschillende suggesties, ideeën en meningen, maar geen duidelijkheid.

Jo C. die na een pittige matpartij met Toni Boltini zich had kunnen losrukken bij de de caravanblokkade zat al een hele tijd in een Dumoulin-achtige achtervolging van de (kop)groep. Hoewel hij af en toe de voorsten in het vizier had kreeg hij het gat met de blauwhemden niet dicht gereden. Wanhopig schreeuwen en fluiten op zijn vingers mocht niet baten en nadat hij ook nog door een koersofficial even de verkeerde kant werd opgestuurd verdween de groep uit zijn zicht. Totaal gedesillusioneerd besloot hij op de grote weg na en potje ini-mini-mutte naar links richting Wijlre te rijden, wat op zich de goede keuze was maar door de misleidende baanfunctionaris was zijn achterstand dermate groot dat hij uiteindelijk eieren voor zijn geld koos en omdraaide.

Gied R. en P. de Houtworm waren wel besluitvaardig en draaide op de grote weg naar rechts richting zon.

Gied probeert wanhopig zijn 2de plaats in de TC Stein Award om te zetten in een 1ste plaats door in de A groep te starten en in de B groep te finishen en daarmee dubbele punten te vangen, Iets wat hem vorige week wel lukte maar deze keer niet hoewel een eerdere spraakverwarring dit wel deed vermoeden. (Gied was eigenlijk Piet)

In Gulpen bij Zwembad Mosaqua begon de regen zich dusdanig door te zetten dat de regenjasjes uit de achterzak werden gehaald.  Daar deze bescherming nog niet voldoende was besloten we te gaan schuilen en te pauzeren bij het klim-centrum naast het zwembad.

John B. echter had hier geen trek in en omdat hij toch geen jasje bij zich had reed hij van dat punt alleen verder en omdat hij waarschijnlijk niet met natte kleren mag thuis komen is hij nog een stukje doorgereden (dubbele afstand) om zeker te zijn dat alles weer netjes kurkdroog was bij thuiskomst.

Tijdens de pauze werd de tussenbalans opgemaakt door de 5 overgeblevenen en daar werd met stellige overtuiging verteld dat Jo C. samen met Gied R. en P de Houtw. was afgeslagen. Na een korte pauze kwam de zon te voorschijn en zag de wereld opeens heel anders uit.

In een stralend zonnetje werd de beklimming van Henri Chapelle genomen en vandaar ging het gas behoorlijk op. Met een afdaling van HC tot ongeveer tot in Stein met wind in de rug kwamen we na een kleine 100 km en een gemiddelde van 30 km/h thuis om de de fiets te poetsen.

Volgende keer verzoek om de groep toch compleet te houden (behoudens afmeldingen) en bij wisselpunten en/of afslagen niet volle bak door te rijden als niet iedereen erbij is.

 

De B- groep had het rondje Bokrijk op het programma staan en vertrok met 6 personen (waarvan 2 ex-leden, de gebroeders Borgini’s) de achteraf goede kant op, richting zon. Chrit vertrok als een bezetene om zijn PR langs de autoweg richting Kotem aan te scherpen. Helaas kwam hij erachter dat hij zijn GSM niet bij zich had en zelfs helemaal geen Strava account heeft. De jeugd in de groep Oude Glorie nam het voortouw en het tempo werd bij afwezigheid van Math (the navigator) V. aangevoerd door Natascha en Manuel. John en Natascha reden op een gegeven moment tegelijk lek waardoor de stoptijd gelukkig gehalveerd werd omdat de reparatie parallel kon worden uitgevoerd. Natascha’s vaste monteur (M. Nelissen) die ook in het groepje meerijd wist wat hem te doen stond en kon gelijk aan de slag. Wel was hij een beetje aan het mopperen daar het reeds de 12x was op 3 ritjes en hij uit voorzorg zoveel binnenbandjes bij zich had dat er geen plaats meer was voor zijn eigen repen.

John had minder geluk en kon zijn eigen problemen oplossen, maar dat is nu eenmaal het lot van gastrijders.

Vlak voordat de pauzeplaats bereikt werd hoorden de mannelijke coureurs een ijselijk gegil en geschreeuw wat achteraf bleek dat afkomstig was van Natascha. Zij was aangevallen door een weps die dacht een gratis ritje mee te kunnen rijden op de onderlip van Natascha. Omdat het vlak bij de pauzeplaats was hebben  ze tot daar doorgereden en de rijders met een medische opleiding en/of achtergrond (allemaal) hebben zich over haar ontfermd. De meest genoemde behandeling die werd genoemd was “oetzoegen” maar omdat ze niet kon kiezen wie de behandeling moest uitvoeren heeft ze gekozen voor “ijsblokjes”.

Bij de pauzeplaats kwam Piet C. nog voorbij die door het niet dragen van de clubkleding geen boete hoefde te betalen maar wel een rondje geven.

Omdat Pluvius ook in Belgie zijn intrede deed hebben ze het rondje ca. 10 km ingekort en na 90 km en ruim 26,5 km/h gemiddeld na een mooie rit kwamen ze voldaan weer thuis.

 

22 Augustus: Banneux

De route voor de 2e rit naar Banneux dit jaar werd grotendeels live uitgestippeld door Jos H. Hij smokkelde er wat meer kilometers bij dan normaal maar de iedereen vond het een mooiere route dan normaal. Gied maakte dit allemaal niet meer mee want die had in Visé al besloten niet de hele route te rijden. Op de heenweg wist Jos ons te verassen met de Cote de Drolenval, een van de meest venijnige klimmetjes in de Ardennen. Gelukkig voor ons bedwongen we deze helling in de bergaf richting want andersom had het gegarandeerd tot een vloek opera geleid.  De Trassenter klim werd deze keer van de Noord kant bedwongen, voor velen ook een eerste keer.

De pauze werd zoals gewoonlijk bij de bakker in Tancremont genuttigd maar langzamerhand beginnen de leden te twijfelen aan de kwaliteit van hun rijstevla’s. Waar vorige keer Tino met maagkrampen naar huis moest rijden was deze keer Eric aan de beurt. Maar of dat helemaal de schuld is van de vlaai is niet duidelijk aangezien hij de hele dag al met 30 slagen hr per minuut rondreed. Op de terugweg had Jos voor ons ook een alternatieve klim vanuit het dal van Pepinster in petto. Via Cornesse maar niet via de steile Cote de Cornesse en ook dit was voor de meesten een premiere.

Gedurende de hele rit werd er een constant rustig tempo gereden en zelfs de meeste hellingen werden en-groupe genomen. Alles leek voor iedereen eigenlijk heel voorspoedig te gaan.  In Weert was er echter een klein zwart/geel gestreept vliegend dier wat hier binnen een fractie van een seconde een einde aan maakte. Ondergetekende kreeg de angel van het dier net nog in zijn lip (gelukkig niet in de mond) en heel snel begon de boel erg dik te worden. Een anti allergie pilletje en een mislukt huis tuin en keuken middeltje later besloten we maar snel naar huis te rijden. In Stein had Gerrit een tweede allergie pilletje voor me en na wat neutraliseren met Aspirine en lang koelen met ijs was tegen de avond het grootste gedeelte van de zwelling verdwenen.

Bij het vertrek van de groep “Oude Glorie” wel een erg grote verassing  voor het Rondje Lourdes Grot. Er waren namelijk 7 leden en 4 gastrijders aanwezig die alle 4 oud leden bleken te zijn.

Het waren de broers Hub en John, Giel B. en Chrit G. De gemiddelde leeftijd van deze 4 bedraagt 72 jaar. Vooral de aanwezigheid van Chrit G. was een verrassing. Hij heeft namelijk 2 jaar niet meer gefietst en is nu 26 kg lichter bezig aan een comeback.

De manier waarop er wordt gereden in deze groep heeft waarschijnlijk positieve signalen afgegeven in het Steinse, met deze opkomst tot gevolg.  Een van de oud leden gaf zelfs aan de hij zijn lidmaatschap niet had opgezegd als deze groep c.q. deze manier van fietsen  eerder was ingevoerd. We hopen maar dat er geen Nationale of internationale aandacht komt, want dat kan het karakter van deze groep alleen maar verstoren. Met navigator Math op kop werd er vertrokken voor het Rondje Lourdesgrot. Er werd goed nagedacht over het te volgen parcours. We bleven aan de oostzijde van het Albertkanaal richting Kanne, want daar was er schaduw en de hoge dijk zorgde er tevens voor dat de oostenwind bijna niet voelbaar was.  Ook in Eben Emael werd gekozen om niet de grote weg te volgen die wat op en af gaat, maar werd de vlakke weg binnendoor genomen. Bij de enige beklimming bij de Lourdesgrot namen de jonge honden Natascha, Manuel en Ralph het voortouw. Boven werd er keurig gewacht, ook op de gastrijders. Op de betonplaten voor Mopertingen was afgelopen winter een plaat verschoven en stond 5 cm hoger dan de andere plaat.

Het gevolg was 2 lekke banden tegelijkertijd. Onze dame werd keurig geholpen bij het omleggen van de lekke band. Er werd gestopt bij Johnny de Boxer. Hier wachtten ons nog 2 verassingen. De 1e was dat Gied ineens kwam opdagen. Hij had de A-groep bij Vise verlaten en pauzeerde mee om ook deel 2 van de rit mee te rijden. De 2e verassing was het opduiken van Johnny de Boxer zelf. Hij herkende ons direct en raakte in een geanimeerd gesprek met nestor Chrit. Er was ook nog een heerlijke calorierijke wafel voor iedereen. Na de pauze hadden Math en Jan nog even overleg over de te volgen route. De vraag was terug langs de Ziebeek of langs de Duivelsberg. Het verschil in lengte is ongeveer 5 km. Er werd gekozen voor de Duivelsberg. Natasche en Manuel gingen op kop rijden. Ze werden 1 keer gevraagd om iets rustiger te rijden, maar verder deden zij het goed. Volgende keer mogen zij weer het initiatief nemen op de terugweg om de Oudjes uit de wind te zetten. Na 81 km., 380 hm. en gemiddelde snelheid van 26,5 km. kwam de groep voldaan terug in Stein.

Een aantal leden van deze groep hebben aangegeven dat ze dit jaar nog een keer op zaterdag – in een aangepast – tempo naar Banneux willen fietsen. Math V, zal hiervoor het initiatief nemen en Jan zal er voor zorgen dat dit tijdig – liefst 3 dagen voor de zaterdagrit – wordt gecommuniceerd via onze Weblog.!!

Veolia zomertour / La Ramotte

Dreigende wolken en een nat wegdek zorgde voor een povere opkomst. slechts twee B-rijders, één Dame en één heer, en vijf A-rijders durfde de gok te  nemen en stelde zich aan de start. Ook Chrit C. stond gereed alleen zijn sloffen waren niet waterdicht en hij zag af van de rit langs onbekende wegen van onze oosterburen. Ondanks het opstellen op zijn eigen oprit werd dit niet als punt gehonnoreerd voor de TC Stein award. Jammer Chrit….goed geprobeerd!

De B rijders zagen af van de Ramotte route daar zelfs de meest ervaren navigators van TC Stein deze rit bijna niet foutloos kunnen narijden.

Ondanks aandringen van de A rijders om een stuk Veolia route te doen kozen ze toch voor een alternatief wat beter na te rijden was nl. de Euroregio-ronde of althans een gedeelte ervan. In de buurt van Kanne werd een groot stuk vlaai en 2 consumpties genuttigd tegen wel echt vooroorlogse prijzen en dan heb ik het niet over de strijd in het midden-Oosten maar meer WO II,  ’40-’45.

Na een rit van meer als 70 km tegen een gem. snelheid van 27,5 km/h is het 2-tal zonder enige regen van betekenis onderweg thuis gekomen.

Bij de start van de A-groep bleek hoe grillig het weer kan zijn: was de weg in Nieuwdorp nog kletsnat, na de spoorovergang van Beek-elsloo was de weg “knoakedreug”. De a-groep wilde er ook een rustig ritje “en-groupe” van maken en na Geverik sloot de bekende Groep Schepers aan, alom geprezen voor hun mooie gelijkmatige tempo dat zij erop na houden. Peter S. die vaker hierbij aansluit nam de kop over en vervolgens namen de koprijders van groep S over. Dat het niet altijd rustig eraan toe gaat blijkt uit het feit dat op het talloos gereden Strava-Segment De Kling te Oensel de PR’s van velen werden verpulverd.

In Schimmert splitste de twee Steinse groepen zich weer op en de 5 TC STEINers reden de Stoeperd af naar Valkenburg. Van daar uit ging het richting Schweiberg waar de 1ste serieuze helling van de dag klaar lag. Op de lange weg voor ons zagen we in de verte een rustig rijderd peleton waar we gestaag op inliepen. Tino zette zich op kop en dichtte in ras tempo het gat waardoor wij nu weer aansloten  bij groep S. Gezamelijk werd naar de Schweiberg gereden alwaar Groep S de hele klim tot boven deed en TC Stein halverwege links af sloeg richting Epen.

De Camerig werd de korte versie door en bos gereden en in de afdaling sloten we een tweede keer aan bij Groep S.  Bij Vaalsbroek werd er weer opgesplitst en werd richting Gemmenich gekoerst en vervolgens na het passeren en afdalen van de Wolfshagen-Pas scherp naar links gedraaid naar het hoogste punt van ons land, het 3-landen punt. In die klim passeerde groep S ons voor de vierde keer, ze hadden de klim in tegengestelde richting gereden.

Na de top werd in een rustig tempo naar de pauzeplaats in Holset gereden. Na een heftig gevecht met de aanwezige wespen zijn we via Mamelis naar Eys gereden alwaar we in Trintelen naar boven zijn gereden. De dreiging van de regen werd alsmaar groter maar uiteindelijk hebben we het droog weten te houden tot aan de finish. Hoewel we met een bescheiden snelheid van 27,5 km/h hebben gereden en iedereen in zijn eigen tempo de beklimmingen heeft volbracht was niet iedereen met het koersverloop tevreden.

Volgende keer misschien wat meer aandacht voor gezamenlijk naar boven rijden voor de meerderheid van de groep, uitzonderingen aan de voor- of de achterkant daar gelaten.

Volgende week in stabielere weersomstandigheden: Tour de Banneux

 

 

 

8 Augustus: Voerstreek Speciaal

Waar de B groep richting Stramproy reed gin de A groep heen en weer door de voerstreek. Dit ritje werd dit jaar, wellicht vanwege de nog lopende vakanties, met 9 man en 0 springveren gereden. De weersomstandigheden waren goed en iedereen had ook vrede met de route.

Net zoals vorig jaar werd in Remersdaal de afslag richting het gehucht Mabrouck gemist maar dit was slechts de routeontwerper opgevallen. De route is zodanig ontworpen dat de minder klim-willenden onder ons het laatste klimmetje voor de pauze kunnen overslaan en Jan en Peter S. maakten hier dankbaar gebruik van.

Bij de pauzeplaats in ’s Gravenvoeren hadden ze voor ons al een grote ronde tafel in de zon gereserveerd.

De terugweg ging zoals als wel vaker onder leiding van Jos H. die de route iets opfriste en verfraaide. Jan raakte hierdoor iets in de war en miste een afslag en reed een andere route. Wij dachten dat we hem verloren hadden maar miraculeus zat hij ineens weer in ons wiel waardoor we gezanmelijk in de gemeente Stein arriveerden.

 

Zaterdag 15 augustus de Veolia zomer tour en weer een kans voor de B rijders om mee te rijden met de A ploeg want er zijn meerdere lussen over klimmetjes die kunnen worden overgeslagen.

1 Augustus: Chaudfontainer Radmarathon

Ik weet niet of het Rittenschema bewust zo is samengesteld, maar het is een feit dat voor de zwaarste rit van het jaar: De Chaudfontainer Radmarathon in 1e instantie 2 en later 3 deelnemers waren. Bijna iedereen was met vakantie, zwak, ziek of misselijk (begin bouwvakvakantie), moest op tijd thuis zijn of koos voor een rit met de groep “Oude Glorie”. Met een zwak noordoosten windje en mooie temperaturen waren de weersomstandigheden uitstekend. Jos H. en Tino vertrokken met zijn tweetjes. Jan od C., die als gewoonlijk thuis vertrok om 09.35 uur zag nog net 2 rijders de Diepenbeekstraat uitrijden. Omdat er een bij was met lange kousen wist hij dat dit Jos was. Op de brug over de autoweg waren er dus 3 rijders. Jan vernam toen ook pas dat er toch naar Chaudfontaine werd gefietst, weliswaar in een rustig tempo. Jan vroeg om niet de steilste klimmetje te rijden, omdat het anders voor hem misschien wel wat zwaar zou worden. Op de dijk nabij Uikhoven trof Jos nog een schaatsvriend die zeer ernstig ziek is. Er werd even bijgepraat tot dat deze fietser een andere route koos. Er werd rustig kop over kop gereden op een biljartvlak parcours langs het Albertkanaal tot Vise. Pas na 40 km. kwam de 1e beklimming, de Richelle. Dit bleek de voorbode van 1264 hoogtemeters, verdeeld over ongeveer 65 km. Jos als wegkapitein week een keer van de route af om een steile beklimming te vermijden. Jan maakte nog – weliswaar bijna uit stilstand – een val bij het omdraaien op de weg. Een pijnlijk scheenbeen en enkele blauwe plekken waren het gevolg. Voor de pauze was er een vrij lange beklimming van ongeveer 3 km. met stijgingspercentages tot 12 %.  Jos en Tino fietsten samen omhoog en Jan volgde in zijn eigen tempo. In de buurt van Trooz na 75 km werd er gepauzeerd. Direct na de pauze moest de Côte de Forêt worden beklommen. Dit is een mooie egale beklimming met stijgingspercentages van 6 tot 7 %. Boven werd er steeds mooi gewacht op Jan. Het parcours bleef op en af gaan. De maximale hoogte bedroeg echter maar 237 meter. Na ongeveer 100 km. kreeg Jan bij een beklimming kramp aan de binnenkant van zijn rechter hamstrings. Dit is een voor hem bekend probleem bij veel hoogtemeters. Veel drinken en het innemen van extra magnesium en calcium kunnen dit euvel niet altijd voorkomen. De hele hamstrings van knie tot heup zijn dan verkrampt, wat fietsen op dat moment onmogelijk maakt. Lopen tot boven is dan het devies en dan weer op het vlakke proberen te fietsen. Afgelopen woensdag was Jan ook al te voet gesteld bij de groep Coenen. Toen was een schakelprobleem de oorzaak bij een beklimming van 18 %. Nu was een lichamelijk probleem de oorzaak, maar het is een feit dat de schoenplaatjes bijna zijn versleten van het lopen!! Ook de navigatie liet ons nu in de steek, want we belandden op een veldweg en er werd besloten om voor Jan de kortste en gemakkelijkste weg naar huis te nemen. De kramp kwam nog een aantal keren terug bij het bergop rijden en er moest gelopen en/of geduwd worden. Tino deed dat duwen voortreffelijk, maar het was zeker vervelend voor Jos en Tino. Tot overmaat van ramp was ook nog de weg naar Blegny over zeker 2 km opgebroken, maar we moesten er toch doorheen. Vanaf Dalhem waren er geen beklimmingen meer en kon Jan, mooi in het midden van de drie rijdend, weer enigszins normaal fietsen. Jos deed het meeste kopwerk, maar ook Tino liet zich van voren zien. De wind was nu wel in het nadeel.

Door alle beslommeringen waren we na bijna 140 km., 1264 hoogtemeters en 25,6 gemiddeld om 15.45 uur thuis.

Hopelijk zijn er komend weekend bij de “Voerstreek speciaal” weer meer deelnemers.

  • Beste rijders in koers in willekeurige volgorde: Jos en Tino;
  • slechtste rijder:  ????
  • Beste navigator: Jos,
  • Beste duwer: Tino,
  • Grootste kneus:  ??????

De schrijver van dit verhaal bedankt Tino en Jos nogmaals voor de geboden hulp, begrip en het goed en veilig naar huis brengen.

-154966536201F45B1F -168879624769D0F0C3 14768710416FAB945C 16497596630CD13C67

18 Juli: Herman Senden Memorial

Na de schitterend poëtische verslagen van afgelopen 2 weken (mannen hiervoor bedankt) deze keer een maar kort verslag van de rit van vandaag.
De Herman Senden memorial koestert al jaren ontzag in bij onze leden en dat terwijl al jaren niet meer de originele route wordt gereden maar steeds een nieuwe variant. Maar goed zolang Cote de Motroux, het Kruis van Charneux, de Camerig en Eyserbosweg in de route zitten blijven wij het Herman Senden Memorial noemen.
Deze keer hadden zich 9 mensen waaronder een gewassen gastrijder gemeld aan de start. Het weer was in ieder geval nagenoeg perfect. In Maastricht werd er “lek” geroepen maar het was geen band maar een blaas die lek was, Peter S. riskeerde een boete van 130 euro en zeer slechte reclame voor onze sponsors door binnen de bebouwde kom te wild te plassen.
De route ging over bekend terrein maar grotendeels over voor velen onbekende wegen. Vanaf Berneau ging het constant op en af en vlak voor Aubel was er al enige slijtage zichtbaar waardoor de pauze in Aubel i.p.v. het geplande Mechelen werd genoten. En genieten was het voor een aantal, met name de diepe buigingen van de serveerster deden weer heel wat stof opwaaien (stof van het zomertruitje wel te verstaan).
Na de pauze stond nog een beklimming van de Camerig van onbekende zijde te wachten en als toetje de Eyserbosweg. Gied bedankte voor het toetje en na de Eyserbosweg werd de groep effectief gesplitst in een helft die de tour vanaf het begin wilde zien en daardoor de gemiddelde snelheid wilde opvoeren en de andere helft die rustig wilde uitrijden.

27 Juni: Cote de Forêt

Het eerste uitstapje van TCstein naar de Cote de Forêt (volgens sommige sites de mooiste beklimming van het Land van Herve) was nog niet helemaal een success.

Ondanks de beperkte lengte van de rit hadden toch een aantal notoire A rijders besloten om maar met de B ploeg mee te gaan, of dit kwam door de (onterecht) verwachte zwaarte van de rit of de weersvoorspellingen was echter niet helemaal duidelijk.

Het begon al goed toen ondergetekende thuis met een spiksplinternieuwe ketting erachter kwam dat je dat toch niet moet doen met een versleten cassette. Niet veel verder gereden dan Cafe Lies besloot ik dan ook om te draaien en de oude ketting weer te monteren. Een Pitstop van om en nabij de 4 minuten later was ik weer aan het rijden maar eenmaal bij Chrit aangekomen had ik toch het idee dat iets niet klopte. En jawel de ketting liep niet onder maar over de nokjes van de derailleur. Een tweede pitstop werd ingeroosterd bij Jos en iets langer dan 5 minuten deze keer later waren we onderweg.

Vanwege de asfaltering werkzaamheden in de gemeente Meersen besloten we de normale weg naar Bunde te vervangen met de weg langs Kasteel Elsloo. Maar hiervoor moet de Maasberg worden afgedaald en daar was nier iedereen even blij mee. Rob liet zijn daal capaciteiten zien want zonder een trap te doen had hij een gat geslagen wat langer was dan de lengte van de Maasberg.

De klim naar Sarolay was uit de route gehaald omdat de hierop volgende afdaling onlangs is verkozen tot slechtste wegdek van België (en dat wil wat zeggen). Als gevolg hiervan ging een groot gedeelte van de heenweg door de Luikse voorsteden Cherat, Wandre en Herstal waar het een troosteloze bedoening is.

Eenmaal daaraan voorbij begon de heuvelzone met de beklimming van de Cote de Fayembois en daarna de afdaling van de lange Cote Bouny. John merkte terecht op “ik heb het gevoel dat we dit dadelijk allemaal weer naar boven moeten”.  Na de afdaling werden wat blazen geleegd voordat we aan de beklimming van de naamgever van deze rit begonnen. Deze werd gelukkig door iedereen prachtig gevonden. Vlak na de beklimming hadden we ook een korte periode berijdbare wegen maar lang mocht dit niet duren.

Het plannen van een zo kort mogelijke route naar de Cote de Forêt had blijkbaar tot gevolg dat we naast de gemiste nummer 1 wel de nummer 2 tot en met 10 van slechtste wegen van België in de route hadden liggen. De terugrit naar huis liep daarnaast ook nog eens over de afdaling van de Kasseiberg in Dahlem waar Tino door het gerammel zijn bidon verloor, maar dat had niet iedereen in de gaten.

Tijdens de Pauze werd het testosteron gehalte van sommige leden nog op natuurlijke wijze door de bediening getest en na de pauze was dit blijkbaar nog niet geheel gedaald tot normale waarden wat er was wederom onenigheid over de snelheid waarmee naar huis moest worden gereden.

Terug in Stein bleek dat we maar rond de 900 hoogtemeter geklokt hadden maar als we de hoogtemeters van alle kuilen in het asfalt hadden meegenomen was dit wellicht het dubbele geworden. Volgende keer wellicht beter 10 km verder rijden maar dan over fatsoenlijke wegen.

 

20 Juni: Lixhe Clermont / Meinweg Route

Bij de ploeg oude glorie was er wat verwarring: op een ritten programma stond nog “het Rondje van John” op het programma maar op het definitieve programma stond: “De klassieke Meinweg route” dat laatste werd gereden. Waar de A ploeg 2 weken geleden nog klaagde over de gigantische taarten bij de Dahleimer Mühle, waren ze voor de B ploeg blijkbaar niet groot genoeg want er nog poef slagroom op gegooid.
Onze nestor was ook weer van de partij na een aantal weken afwezigheid vanwege een sleutelbeenbreuk. Hij was wel niet van plan om de hele route al mee te rijden.

De A ploeg ging met 10 man op stap voor het Rondje Lixhe-Clermont, een variant op het favoriete rondje van Jan die natuurlijk ook van de partij was. Ondanks eerder weersvoorspellingen en een live weerrapport van Peter S. (die in de stromende regen was weggereden thuis) voorspelde de laatste buienrader geen regen. De lucht zag er erg donker uit maar het bleef bij wat verdwaalde druppels waarvan ik al niet meer weet waar ze gevallen zijn.
Het verzoek om rustig te vertrekken werd ingewilligd waardoor de meesten langzaam op temperatuur hadden konden komen, ware het niet dat de buitentemperatuur niets te maken had met de Zomer die officieel morgen begint. Na de Hallembaye werd het tempo opgevoerd, maar in Visé werden we door de Jaarmarkt en Kermis weer afgeremd. Eenmaal bij Clermont aangekomen werd Valverde door wegwerkzaamheden beroofd van zijn mogelijkheid om een PR te pakken op het klimmetje na de kasseien.
Eenmaal boven bleek er eentje te zijn die dit tempo niet meer langer kon volgen, het was echter geen persoon maar de fiets van John. Het schreeuwende geluid wat de fiets plotseling maakte was luid en duidelijk. Na een korte rustpauze was de fiets eerst weer rustig maar in de afdaling richting Homburg stopte hij er plots mee, een valpartij kon maar net worden voorkomen. Uiteindelijk leek een lager van het freewheel het te hebben begeven waardoor Jon zijn fiets als een fixie naar huis moest sturen.
Na dit voorval was er van groepsgedrag weinig over, 4 mensen uit angst voor regen direct naar huis, 4 anderen zochten het terras in Slenaken op, en Peter S. ging nog wat hoogtemeters sprokkelen in “Stippeneaken”. John ging al remmend door met trappen op zijn Fixie.
Na de Pauze bleef het echter droog en iedereen inclusief John, na een bezoek aan S.J. te E., was heelhuids thuis gekomen.

Klik hier voor de FlyBy

 

Volgende week het paradepaardje van het Jaar met Cote de Fayembois en Cote de Forêt