Mooie kuitenbijter

Zo langzaamaan nadert het einde van het seizoen . Waar sommigen nog beschikken over een aanvaardbare vorm , hebben anderen al,gekozen voor de stand- by modus. De weergoden zijn duidelijk nog in hun allerbeste stemming. Ze trakteerden ons nogmaals met een zonovergoten ochtend . Het was weliswaar fris maar de temperatuur zou snel gaan oplopen. Er meldden zich 7 vertrekkers aan de start . Meteen na het vertrek nestelden zich de twee Peetten aan de kop. Onze twee lichtgewichten voerden kilometers lang de groep over bekende wegen door de heimathzone. Het tempo was sociaal en iedereen kon zo genieten van een mooie herfstochtend. In Bemelen wachtte de eerste beproeving. De Bemelerberg werd in een redelijk tempo beklommen en enkelen moesten nog even hun kuiten wakker schudden. Wie nu een afdaling verwachtte kwam bedrogen uit. Vanaf hier bleef de weg voortdurend stijgen. Eerst de korte maar venijnige keunestraat , dan vals plat naar Honthem en vervolgens lichtjes stijgend naar Banholt. De twee Peetten hielden het tempo strak maar volgbaar. Vanaf Banholt namen we de duik naar Mheer om vanaf daar weer te klimmen naar Ulvend. De hoogtemeters liepen snel op maar de schitterende omgeving in combinatie met het mooie weer deed de pijn in de benen vergeten. Via de spectaculaire afdaling van de schilberg bereikten we de voet van de Loorberg. Iedereen zocht zijn eigen cadans en een voor een bereikten we de top. Ondertussen hadden we al behoorlijk wat klimkilometers in de benen maar de zwaarste beproeving moest nog genomen worden . De Camerig. In de eerste meters werd er nog wat slap geouwehoerd maar al snel veranderde dit in luchthappen. Peet de Houtworm had beneden in Epen afscheid genomen van de groep maar bedacht zich plotseling dat hij niet zonder ons kon. Halverwege de klim kwam hij plotseling als een schicht voorbij gevlogen . We hebben hem niet meer gezien daarna maar het schijnt dat hij na een korte reanimatie solo naar huis is gefietst. Ook John bleek niet te temmen en waar de groep koos voor de korte weg naar Holsetkoffie nam John nog een ommetje over Gemmenich en het dielandenpunt. Op het terras in Holset troffen we nog enkele dorpsgenoten die ook genoten van de late septemberzon. Ondertussen hadden we al meer dan 700 hoogtemeters in de benen maar na de pauze wachtten nog enkele kuitenbijters. Eerst moest de vrij onbekende Schutsbergweg genomen worden. Via de top van de Kruisberg is het dalen naar Eijs om vervolgens weer te klimmen naar Trintelen. Even wilden een paar onbekenden ons inpakken maar onze kopmannen hebben ze vervolgens terug op aarde gezet. Eindelijk waren de moeilijkste hindernissen overwonnen en restten ons nog voornamelijk dalende wegen . Nog even op,de tanden bijten in Klimmen en de verzuring vergeten in Hulsberg. Gelukkig hadden we nog mannen aan boord met kilometers in de benen die ons weer in gestrekte draf huiswaarts leidden. Het was een zware (meer dan 1000 hm )maar mooie rit in een goed tempo , prima weer en prettig gezelschap . Wat wil je nog meer……