Cote du Foret

De hitte van afgelopen week had plaatsgemaakt voor een iets koeler weertype. Maar de verkoeling bracht wel een straffe wind uit zuidwestelijke richting met zich mee. Helaas was de opkomst vandaag wat aan de magere kant. Slechts 4 fietsers van de oude glorie en 5 kandidaten die de Cote du Foret wilden bedwingen. De eerste 40 km gingen in zuidelijke richting en dat was nou precies waar Jan de wind tegen stond te blazen. Maar omdat we met een homogeen (voor de analfabeten onder de lezers: homogeen heeft niets met geaardheid te maken maar betekent gelijkwaardig) kwintet waren hadden we al snel daar een oplossing voor gevonden. Met zijn vijven draaiden we kop over kop. Iedereen deed zijn werk en het kopwerk was voor iedereen te doen. Iedereen fungeerde als een radertje van een soepel draaiende geoliede machine. Hoewel het niet zo voelde hoorde ik later dat we constant boven de 30 p/u reden. Compliment aan allen ,niemand die versnelde ! Het was wel een behoorlijk lang stuk tegen de wind en zelfs de niet-klimmers waren blij dat we in Jupille eindelijk de bergzone bereikten. Vanwege enkele afzettingen was het even zoeken naar de juiste route maar Rob leidde ons door de waalse straten. Vanaf hier begon het omhoog te lopen. Eerst liefelijk ,toen iets vervelender en later hatelijk. En vooral langgggg. De omgeving was ook niet echt inspirerend en het asfalt was van waalse makelij. Na 4km kwam er eindelijk een einde aan deze beproeving en volgde een lange afdaling. Een kronkelende weg met druk verkeer in een troosteloze omgeving . Maar de volgende klim was de Foret en die is vooral bekend door de mooie vergezichten. Als een mini-alpencol slingert de weg door de velden. Gelijkmatig stijgend en zo’n dikke 2 km lang. Goed te doen en iedereen deed het op zijn eigen tempo. Er volgde nu een stuk met nog een aantal kortere beklimmingen. Inmiddels met de wind in de rug. Ergens in de buurt van Xhendelesse was het tijd voor pauze. Een zelfbedieningsrestaurant waar het erg druk was. Een gebakje ging er bij iedereen gladjes in. Er werd nog wat drank gefourageerd en we vertrokken voor het makkelijke deel van de route . Meestal omlaag en wind in de rug. Via Charneux kwamen we weer op bekender terrein. We lieten Val-dieu rechts liggen en moesten nog één keer omhoog ; naar Neufchateau. Langs La Heydt en omlaag naar Voeren. In s Gravenvoeren nam John afscheid van ons en ging zoals gewoonlijk nog 33 beklimmingen extra doen. Door de stevige rugwind was het makkelijk om een behoorlijk tempo aan te houden. Ik dacht lekker bollend de laatste 30 km af te werken. Maar Rob vond het toch nog te langzaam gaan en voerde de snelheid voortdurend op. We gingen Eisden voorbij, vlogen langs vijverdal , krasten door Meerssen en pakten nog een korte pijnscheut naar Schietecoven. Voldaan bereikten we Stein .