Up and down

Afgelopen week was de nieuwe clubkleding binnen en kon die worden afgehaald. Waarschijnlijk leverde dit de nodige inspiratie op voor tal van leden want de opkomst vandaag was opvallend hoog. Er vertrokken een zestal oude glorie mannen en de juniors stonden zelfs met achten aan het vertrek. Na lange afwezigheid wegens een blessure was Rob ook weer present .Op voorhand kon je al bedenken dat het een pittig ritje zou worden; 120 km en meer dan 1200 hoogtemeters ! De eerste kilometers richting zuiden verliepen ordelijk in 2 aan 2 formatie. Met afwisselend een ander duo op kop. Hoewel het voor sommigen toch moeilijk blijft om naast je buurman te blijven rijden en niet ervoor of erachter. Nadat we Eijsden gepasseerd waren begon het zwaardere gedeelte van de rit. De eerste beproeving van de dag was de klim naar la Heydt. Even had ik nog de ijdele hoop dat we in groep naar boven zouden rijden maar helaas konden enkele kampioenen zich niet inhouden. Één voor één bereikten we de top en ging het meteen bergafwaarts naar Dalhem. Omhoog naar Richelle ging het opeens wel in groep .Vreemd. Dan trek ik het maar zelf uitelkaar want dat zal wel zo horen. Beneden aan de Maas was het even zoeken naar de juiste route. Richting Cheratte fietsten we door ietwat verpauperde woonwijken. Onbekend terrein voor ondergetekende maar men beloofde mij een verrassing. Plots ging het naar links en liep de weg steil omhoog. Het madammenbos. 1km aan 15%. Wat een gesjravel om boven te komen ! Hoewel we nu toch al aardig wat klimwerk in de benen hadden ging het nu pas echt beginnen. De ene na de andere stijging diende zich aan. Alleen maar op en af. Gelukkig niet allemaal steile klimmen maar het hakte er toch wel stevig in. Een paar kilometer voor Aubel brak me de moraal. Ik schakelde de 23 en peddelde rustig eenzaam verder. In Aubel was de gebruikelijke koffiepauze. We bespraken de terugweg. Via de Loorberg of niet. Gelukkig kon Rob me overtuigen om mijn mentale weerbaarheid boven te halen en besloot ik om weer mee te rijden. Beneden aan de loorberg gingen vijf rijders naar rechts omhoog en drie pannenkoeken gingen rechtdoor. Het vijftal had de laatste weken beduidend meer klimkilometers in de benen opgeslagen . Ondergetekende behoorde tot de loosers en vandaar weet ik niet wat het quintet heeft meegemaakt. Wat ik wel weet is dat mijn benen steeds meer protesteerden. Op de stoepert stond ik bijna geparkeerd. De pannenkoek van de dag ! Tot mijn grote verrassing werden we in Schimmert weer ingehaald door het vijftal dat nog maar met vier was. John vond het blijkbaar maar een mieterondje en was nog wat bergen gaan opzoeken. Tezamen maalden we de laatste kilometers in dalende lijn af. Eenmaal thuis was ik helemaal gaargereden en zal dus mijn conclusies moeten trekken……