MEINWEGROUTE

De weergoden hadden hun stinkende best gedaan en ervoor gezorgd dat er vandaag welhaast perfecte fietsomstandigheden waren. Er meldden zich 4 gloriaten voor een rit richting Alden Biesen. Jan had besloten om vandaag mee te rijden met de juniors. Normaal is Jan altijd “last minute arrivee” maar vandaag was hij opvallend vroeg aanwezig. Eric moest nog even een “Dumoulintje” doen en had gevraagd om even te wachten. Maar Jan was dit kenbaar ontgaan en hij begon , als notoire laatkomer nota bene, ons te jagen om te vertrekken. Alle troepen verzameld trokken we met zessen op pad naar het Meinweg gebied. Even voor Beek passeerden ons drie profrenners die zich warmreden voor de Hammer series. Meteen hierna werd de rode draad van deze rit zichtbaar: foute afslag en omdraaien . Via Beek en Spaubeek ging het richting Schinnen. Na een korte klim en weer een foute afslag reden we via mooie veldwegen naar gebied Onderbanken. Na enkele kruip door en sluip door passages ging het door weer een mooie omgeving naar Gangelt en bereikten we Duitsland. Vanaf hier was het genieten. Heerlijk lopend asfalt , een rugwindje erbij en iedereen die zijn kopwerk deed. Onder deze omstandigheden was een tempo van steeds om en nabij de 35 km voor iedereen makkelijk te volgen. De kilometers vlogen in rap tempo voorbij en eerder dan gedacht bereikten we de uitlopers van het Meinweggebied. Af en toe was het even zoeken naar de juiste route maar dat kon de pret niet drukken. Door een mooie bosrijke omgeving en over soms onverharde wegen kwamen we uit bij de koffiebreak.
Een idylisch plekje. Midden in de bossen met uitzicht op een meertje. Terwijl de serveerster de bestellingen kwam opnemen stond ik versteld van de kennis van de duitse taal van mijn fietsmaten. Persoonlijk kom ik niet veel verder dan aus,bei,mit,nach enz enz ,maar hier werd me toch een potje duits geluld waarbij ik nederig mijn mond hield. Met behulp van mijn tolken bestelde ik kersenvlaai met slagroom. Toen het op tafel kwam schrok ik me een hoedje. De berg slagroom was niet te overzien! De slagroom was zo hoog dat ik mijn overbuurman aan tafel niet meer kon zien.(zie foto Eric) Jan had zoals gewoonlijk een icetea in een flesje en zonder ijsblokjes besteld. Waarschijnlijk was het duits van Jan toch niet zo heel goed begrepen want hij kreeg een literfles icetea geserveerd. Ohne glas.
Nadat we hadden genoten van de serveersters vertrokken we weer. Jan zat nog steeds opgescheept met zijn fles en stopte de icetea aan de voorkant onder zijn tricot. Even dacht ik in een aflevering van Jambers over transgenders te zijn beland. Maar het was gewoon onze Jan in zijprofiel.(zie foto Jos) En weer fietsten we over heerlijk asfalt in een mooie omgeving. Even verder brak de paniek uit bij Eric. Er zat bloed aan zijn duim! Allerlei scenario’s schoten door zijn hoofd. Van amputatie tot traumahelikopter. Gelukkig viel het allemaal wel mee en konden we snel verder. We fietsten over een fietspad met vele stukken onverharde ondergrond in dwarsrichting. Hierop reed John een snakebite en moest er even gerepareerd worden. Niet echt een gevalletje van “duitse grundlichkeit”, die wegen, vond Jan. Via een schitterend fietspad van 7km bereikten we weer ons thuisland. De wind stond nu behoorlijk tegen maar met behulp van vereende krachten konden we toch een goed tempo blijven aanhouden. Ter hoogte van Montfort werd de lucht steeds donkerder. En jawel hoor…even later belandden we in een onweersbui. We wilden schuilen op het erf van een boerderij maar de poort was gesloten. Iedereen zocht nu snel maar een dikke boomstam op om te schuilen. Het was best wel een apart gezicht. Onder elke boom een renner. Na een kwartiertje was de bui voorbij en konden we verder. Eerst moesten we Jan zoeken, die een andere schuilplaats had verkozen maar al snel was hij weer gevonden. Tot aan Echt waren de wegen nat. Hierna werd het weer droog asfalt. Het tempo werd goed onderhouden hoewel het soms toch wel opboksen was tegen de wind. In Einighausen kwamen we op het parcours van de Hammer series die vandaag hun sprintwedstrijd moesten afwerken. Eric wilde nog graag blijven kijken en zo ging ieder zijn weg de laatste paar kilometers huiswaarts. De gemiddelde snelheid was niet echt een juiste afspiegeling van het het tempo. Het aantal stops en de vele omkeerbewegingen haalden het gemiddelde steeds naar beneden. Compliment aan Jan die als senior goed kon volgen bij de juniors!