Met 4 personen op Expeditie naar de Neukelerweg die dit jaar eens een keer opnieuw ge-asfalteerd was. De groep van 4 is  3 gesplitst in kleiner groepjes bij het zoeken van de route en bij het laveren tussen de vele duizenden Amstel-rijders pakt Eric nog op volle snelheid op spectaculaire wijze een betonblok mee maar gelukkig heel zonder erg.

Rondje Ulvend bij winterse weersomsgtandigheden.

Klassiek rondje gereden met 6 man waarbij zelfs de oudstgedienden niet de route weten te vinden..

Schitterende omstandigheden voor de maand Maart zorgden voor een opkomst van 4 B mannen en 7 A mannen. De A mannen gingen op weg naar onze lokale Strada Bianco.  De rit stond iets later in het jaar gepland dan voorgaande jaren en met deze weersomstandigheden is het dan een hele mooi parcours.

Ondnks zijn prestaties op de fietskoprolkampioenschappen afgelopen week was Stephan gelukkig ook weer van de partij

Peet en Eric namen de eerste 12km voor hun rekening waarna John het van Eric overnam en samen met Peet tot Mesch op een gemoedelijk tempo doorreed. Eenmaal bij de Cote de Schoppemerheide aangekomen werden de mannen van de big boys gescheiden, de big boys hadden duidelijk meer moeite om boven te komen en onbekend maakt onderschat dus diegene wat halverwege de klim erachter kwamen dat het zwaarste nog moest komen hadden nog wat meer moeite. Daarna via mooie wegen door Ulvend en Schey naar Terlinden waar Peter S. afscheid nam van de groep omdat hij niet wilde klimmen.  De rest van de groep vervolgde de weg met een lange nieuwe afdaling en vroeg zich af waar Peter dan dacht dan we gingen klimmen.

In Wijlre was het zover, op de Dikkebuiksweg, weer zo een klim die niet bij iedereen in het systeem zit,  vielen weer grote gaten door onderschatting van de lengte en hellingsgraad.

Gelukkig was direct daarna pauze bij de Bernardushoeve in de zon op het overvolle terras. En nadat iedereen op krachten was gekomen reden we weer via ongebruikelijke wegen langs de Golfbaan en door Helle terug. Raymond zorgde nog voor een extra pauze met een klapband en daarna naar huis.

Vlak voor Stein werd de groep nog in drieën geslpitst: personen die in Beek wonen, Personen die in Stein wonen en Personen die graag de Slingerberg oprijden en nagenoeg gelijk met de B groep waren we terug in Stein.

Als gevolg van meerdere afzeggingen is er een beperkte opkomst voor het rondje Piringen classic. Voor het A-team staan 5 kloeke strijders aan de start, voor de Joie de vivre groep 2 oudgediende, 1 neo-prof en 1 ninja warrior.

Wat na de eerste meters gelijk opviel is dat de weerstations het niet zo nauw nemen met de voorspellingen. Een schril contrast van een graad of 10 met de dag ervoor.

Omdat ze allebei niet bekend staan als excellente navigators nemen Peet de Houtworm en Jos de eerste 10 kilometers voor hun rekening, De autoweg-brug naar Kotem en de moerdijk vanaf de Ponderosa langs de Maas is nog wel te doen maar vanaf Sappie wordt het toch te moeilijk. Tijd voor overname van Johnny B en Roger, beide uitgerust met een exclusieve Garmin Edge 1030 tdi double plus, waardoor er niks meer kon mis gaan. Waarschijnlijk is in België de kiloprijs van het oud-ijzer behoorlijk gestegen want in de buurt van NederBilzen hadden dieven de gehele brug over het Albert kanaal gejat. Naast het feit dat het not-done is om een hele brug ongevraagd mee te nemen waren ook de kopmannen met de dure apparatuur het spoor opeens bijster. Na kilometers omzwervingen en diepgaande gesprekken met buurtbewoners kwamen we toch op een zeker moment voorbij het naambordje Piringen. In de verte verscheen een kerktoren aan de horizon en waar we in het begin nog twijfelden of het de Notre Dame was bleek het toch de kerktoren van Tongeren te zijn. Na een kort oponthoud in de winkelstraat van Tongeren besloten we de grote weg te volgen die uiteindelijk uitmond op het beruchte zondagrondje vanaf de dikke Stein. Omdat de voormalige kroeg van Johnny de boxer (niet te verwarren met clublid Johnny B) op het traject van de ontvreemde brug ligt besloten we te schaften in het gerestaureerde klooster van Alde Biezen. Het klooster was omgetoverd in een prachtig restaurant annex lunchroom. Na een half uur begon het ons op te vallen dat de bediening nog niet helemaal was aangepast aan de omvang en de hoeveelheid van de verschillende zalen, alles bij elkaar geteld waren dat 1 bedienden.

Gelukkig had Jos de laatste nieuwe App van Rita Corita op zijn GSM geïnstalleerd zodat de serveerster het opviel dat er in zaal één enkele personen zaten die ook graag een lekker kopje koffie hadden gehad.

Tijdens de koffie en een lekker stuk afslankvlaaj werd er gezellig gekeuveld over onder andere allerlei valpartijen en hoe die te voorkomen.

Terug onderweg besloten we dezelfde weg terug te rijden als we waren gekomen. Stephan constateerde dat er iets met zijn snelspanner van zijn voorwiel niet in orde was en hij probeerde dat zoals een gediplomeerde rijwielhersteller dat betaamd te corrigeren echter vergat hij van te voren af te stappen. Tenminste dat dachten wij…… maar met een dubbele axel en een triple Rietberger ging hij in één sierlijke beweging na een perfecte landing en groette het publiek met een trotse kreet. We hebben hem uitgelegd dat je bepaalde sporten niet met elkaar moet verwisselen en dat je wielrennen nu eenmaal niet kunt vergelijken met turnen of kunstschaatsen. Hij erkende dat hij zich in een onbewust moment had laten gaan en besloot de laatste 30 km niet met de fiets te voltooien en het thuisfront te verwittigen om hem te komen ophalen. De lichamelijke schade viel afgezien van wat schrammen en kneuzingen gelukkig mee.

John voerde de snelheid de laatste kilometers langs het kanaal nog behoorlijk op maar omdat niet iedereen elke dag kan gaan trainen en sommigen pas enkele ritjes in 2019 hadden gedaan werden de laatste kilometers onder het mom van “samen uit, samen thuis” uitgevoerd.dit is dan ook voor 80% gelukt.

Na 107 km met een snelheid van ca, 27 km/h bereikte 4 van de 5 man de finish in Stein. Geen slechte score dacht ik zo….

De,ouverture van het seizoen 2019 was op een zonnige maar frisse winterdag in februari. De weersvoorspellingen spraken van een vleugje lente maar op de fiets voelt dat toch wel,effe anders. Het was Jos die de omstandigheden niet goed had ingeschat en nog een paar handschoenen kreeg aangereikt . We gingen op pad met een achttal voor een ritje over de 3 sluizen. De eerste kilometers moesten we de route even aanpassen ivm een brug die geen brug meer is. Al,snel,bleek dat wind vandaag uit de noordoosthoek blies. Het was dan ook flink aanpoten voor de mannen op de voorste posities. Jos en Peter S. namen de eerste stroken voor hun rekening. Iedereen zocht een beschut plekje om uit de koude wind te blijven. Zo trokken we via de maasdorpjes parallel aan de Maas in noordelijke richting. Sommigen hadden hun benen nog niet op orde en hielden zich wijselijk in de groep. De mannen met wel,al wat trainingskilometers in de benen deden beurtelings het kopwerk. Vooral langs de grote maasplassen blies de de koude wind flink op de snufferd en was het flink doorstampen geblazen. In Maasbracht was het even zoeken naar de juiste richting . Net voor Linne draaiden we linksaf en kregen zodoende al wat minder last van de wind. Volgens de verkeersborden was de brug waar wij overheen wilden afgesloten tot 22 maart .” Zal wel vanwege de carnavalsoptocht zijn ” redeneerde een goochemerd. Gelukkig konden we toch de oversteek maken . Na drie sluizen gepasseerd te hebben draaiden we langzaam wat meer in westelijke richting . Nog even doortrappen naar Thorn om vanaf daar overwegend in zuidelijke richting te fietsen. De benen voelden nu wat aangenamer en de temperatuur deed hetzelfde. Stefan moest even een sanitaire stop uitvoeren en kon dankzij een pincet nog net zijn waterpistool vinden. Ondertussen fietsten we op belgisch grondgebied. Hoewel iedereen dit rondje al meermaals heeft gereden werd er toch meermaals een verkeerde weg ingeslagen. Ook door ondergetekende . Iedereen smachtte naar een lekkere bak koffie bij de sjeive dorpel. Maar door het foutrijden bleken we plots al,voorbij onze koffie te zijn. Ik heb het nog even nagekeken en we bleken op ongeveer 200mtr van de sjeive dorpel fout te zijn gereden. Dan maar doorrijden naar Heppeneert. HIer werden we helaas nergens binnengelaten vanwege enkele ongelovigen in de groep. We gingen verder over de maasdijk richting zuiden. Bij de Wissen werd halt gehouden voor koffie. Stefan was al iets eerder afgeslagen en John besloot ook om verder te rijden. De overigen min 1 namen plaats in de zon . Na twee koffie en een boel, stomme kal konden we verder .Al snel bereikten we het veerpont. We namen de oversteek naar Nederland en raffelden de laatste kilometers langs de Ur af naar Stein. Ongeveer 80 vlakke kilometers in mooie maar frisse omstandigheden.
Outlook voor Android downloaden<aka.ms/ghei36>

Het is ondertussen alweer 20 oktober en de herfst doet van zich spreken. Het was voor iedereen dan ook weer effe wennen aan de weersomstandigheden. Een schamele 4 graden en daarbij ook nog behoorlijk mistig. Er moest nog even een paar handschoenen geregeld worden en toen konden we vertrekken voor een ritje door de Voer. De eerste kilometers trokken we door het gebied tussen Maas en kanaal in zuidelijke richting. De Houtworm en Eric namen de kop. Je zou bijna jaloers worden op de kopmannen om ook op temperatuur te komen. Iedereen goed ingepakt , trapten we als 6 schimmen door de grijze en vochtige massa. Jan de wind had een rustdag genomen . De zon scheen wel , maar helaas niet waar wij reden. Zo bleven we kilometers lang onder een deken van mist door het maasdal fietsen. De Houtworm bleef het gehele stuk tot aan Eisden op kop en werd zo geregeld voorzien van een andere buurman. Door de aanhoudende mist bleef de temperatuur gedurende lange tijd steken op 4 a 5 graden. Net voor de grens met België sloegen we linksaf en begon langzaamaan de weg een beetje te stijgen. Na wat oponthoud door wegwerkzaamheden en een trekker kwamen we op een mooi fietspad door de velden. Jos Heuts had zich op,kop gezet en voerde de groep door het gebied waar ooit de taalstrijd heerste. De hoogtemeters gleden onder de wielen door en het tempo was strak. Niemand die nog klaagde over kou….Zo bleef de weg kilometers lang langzaam stijgen. Soms even iets naar beneden maar voornamelijk oplopende wegen. Door de mist was je soms de oriëntatie even kwijt en kon je niet altijd zien hoe lang en hoe steil de weg was. Dit leverde uw verslaggever een flinke chasse patat op. Eenmaal de top bereikt kwam de beloning. De zon ! Richting Hagelstein trokken we onder de stralende zon verder. Afdalen naar Remersdael , langs moeder de gans , en dan weer omhoog naar de Planck. Een paar kilometers verder was er koffie. Weer was uw verslaggever lijdend voorwerp en werd zelfs beticht van een band met een feeder te hebben. Na de pauze zette zich Jos Heuts weer op kop en leidde de groep door het heuvelland. Even dacht ik in een koers van een stel gesjeesde wannabees terecht te zijn gekomen. In een razende vaart slingerden we door de dorpjes. Alles en iedereen ontwijkend ging het in sneltreinvaart linksaf en rechtsaf. En Jos bleef maar doorstampen. Voordat je het wist was het maasdal weer bereikt. Ook hier hield Jos de vaart erin en de teller kwam niet beneden de 38. Iedereen was onder de indruk van zoveel macht. Zodoende waren we weer snel in het steinse. Volgende week staat de laatste clubrit op het programma .

Over het meest besproken onderwerp hoeven we het dus niet meer te hebben. In 2018 is het altijd mooi weer. Klaar ! Desondanks viel,de opkomst een beetje tegen. Slechts 3 mannen van de oude glorie groep. Gelukkig sloten op de valreep nog enkele fanaten aan bij de snellere mannen. Zodoende trokken we met zessen op pad . De rit zou gaan langs de lourdesgrot en ik had wat extra munten op zak gestoken om een kaarsje te branden. De eerste kilometers bepaalden de neven Jos en Jo het tempo . Eerst langs de Maas , dan langs de Zuidwillemsvaart , altijd langs het water. Ter hoogte van Lanaken werden we opgewacht door twee blauwhemden. Peter S. en de Houtworm sloten ook nog aan en zo waren we weer met 8. Het lange stuk langs het water richting Kanne was voor rekening van Raymond en Eric. De wind blies hier toch wat steviger op de kop . Vanaf Kanne werd er gekozen voor een iets andere route dan gewoonlijk. De route voerde door een achterafweggetje door bossages . Niet geschikt om stevig door te trekken maar wel mooi. Uiteindelijk kwamen we aan de voet van de Halembaye weer op de grote baan. Even langs de rotonde en dan rechtsaf. Vanaf hier lijkt het of je een prachtig schilderij binnenfietst. Glooiende velden , met grazende koeien , verlicht door een stralende herfstzon. Glijdend over smalle slingerpaadjes , met op de achtergrond een prachtig decor van een rijkgekleurd palet van herfstbladeren. Langs een lieflijk kabbelend beekje met de oversteek van een sierlijk bruggetje. Schitterend stukje ! Na deze passage kwamen we weer in de bewoonde wereld en was het goed opletten om de juiste route te volgen. Jos Heuts zette zich op kop en voerde ons door de smalle straten. Het tempo ging merkbaar omhoog en de weg ook af en toe. Via wat geslinger bereikten we de klim langs de lourdesgrot. Het tempo was pittig en de groep spatte uit elkaar. Geen tijd om een kaarsje te branden…… Vanaf de top even naar beneden om daarna nog een stevig stukje bergop als toetje. Boven even de benen stilhouden , verzamelen , en weer gezamenlijk en vrolijk verder. Zoals gewoonlijk hield Jos er behoorlijk de vaart in. Over de kenmerkende belgische betonbanen trokken we richting Alden Biezen. Hier moest er vanwege wat wegwerkzaamheden even gecrosst worden. Ondertussen hadden we toch al wat kilometers in de benen en moest er soms stevig doorgekacheld worden . Geen echte beklimmingen , maar ook niet helemaal vlak. Nog even twee keer een grote baan oversteken en dan is er koffie. We namen plaats tussen de kermisattracties en nuttigden zoals gewoonlijk twee consumpties. Het laatste gedeelte van de rit voerde ons over dezelfde wegen als vorige week. De temperatuur was ondertussen opgelopen tot 25plus. Het was heerlijk fietsen in het zog van Jos . OOk Raymond droeg zijn steentje bij en loste Jos af en toe af. We bereikten het woongebied van onze nederbelg en namen afscheid van Peter S. Omlaag over die duivelse berg en dan de oversteek naar het land van de kiezelfeesten. Raymond nam de laatste kilometers voor zijn rekening en deed dat op de autowegbrug in een hels tempo tegen de wind. Enigszins uit elkaar gevallen kwamen we weer op nederlands grondgebied. Het was weer een mooi ritje in prachtige omstandigheden , soms in een pittig tempo , maar in de wielen goed te doen.

En weer was er de zon….Het kan niet op deze zomer ! Het was dan ook behoorlijk, druk bij het vertrekpunt. Het vaste kliekje van de snelle groep was ook present. Aangevuld met een tweetal twijfelaars die soms met de snelle mannen en soms met de oude glorie meerijden. Misschien toch eens nadenken over een overgangsklasse….We vertrokken in totaal met 8 stuks waaronder 1 halfdronken exemplaar. Via Elsloo naar Geverik, waar Raymond ook nog aanpikte, en vervolgens omlaag naar Meerssen. Dan de doorsteek naar de bekende paaltjesweg. Er waaide een kalm briesje uit het zuiden. Iedereen kwam op zijn beurt eens even aan de leiding fietsen en zo trokken we in een mooi tempo om Maastricht heen. Na een uurtje doortrappen bereikten we de belgische grens om vanaf daar richting Vise te gaan. De passage door Vise zorgt iedere keer weer voor de nodige commentaren over de route . Soms kan het gewoon even niet anders en moet men het nodige oponthoud en het drukke verkeer maar voor lief nemen. Eenmaal Vise verlaten begint de lange doorgaande wegnaar Tongeren. Het eerste gedeelte loopt een aantal kilometers vals plat omhoog. Iedereen kon het tempo van kopman Raymond volgen en gezamenlijk namen we de duik naar Bassenge. Hier nam Jos het commando over en hij leidde ons kilometers lang in een strak tempo richting Tongeren. Vlak voor Tongeren bereikten we het keerpunt van de rit en kregen we op de terugweg een beetje hulp van de wind. Wind mee en dalende wegen en dus nieuwe kopmannen . Ook nu kwam iedereen zo af en toe zijn neus in de wind steken en zo kon er een goed tempo worden onderhouden. Er lagen geen noemenswaardige klimmen op het parcours en het tempo was strak. Voor onze halfdronken klimgeit een dodelijke combinatie. Hij moest noodgedwongen de groep laten gaan waarna John hem opwachtte om getweeen naar de koffie te fietsen. Op het terras was het weer heerlijk vertoeven in de zon. Niet iedereen had evenveel trek om weer te vertrekken. Het laatste gedeelte van de rit voerde ons weer over bekende wegen in de omgeving van Zutendaal. Mooie stroken door rustige wijken , soms door bossen , in een goed tempo. Nog even goed opletten in de gevaarlijke afdaling van de Duivelsberg en dan richting Boorsem. Na de oversteek van de Maas bereikten we weer ons vertrekpunt. Het was een redelijk makkelijke route , en ondanks het gemiddelde van 30 plus had iedereen goed kunnen volgen .