De weergoden blijven ons dit jaar goed gezind. Opnieuw uitstekende weersomstandigheden om met de fiets op pad te gaan. Een kwartet dat samen 756 jaar oud was vertrok om klokslag half 10 voor hun rit . Vijf minuten later gingen we met zevenen van start voor een tochtje door de Voerstreek. Jan had zich ook gemeld bij de snelle mannen. In een aangenaam tempo trokken we tegenwinds richting Geulle en Bunde. Om de paar kilometer zette zich een nieuw duo op kop. Maar steeds met een voor ieder aanvaardbaar tempo. Er kon zoveel gekletst worden onderling dat we nergens hoefden te bellen. Voordat je er erg in had bereikten we Maastricht en ook het lange fietspad naar Eisden liep lekker vlot. Onder leiding van Peet en John trokken we de Voerstreek binnen. Enkele kilometers later kwamen we aan de voet van de lange klim naar La Heydt. Bergop rijdend zaten de koprijders bijna achterstevoren op hun fiets om te kijken of iedereen nog aan boord was. Jan koos verstandig voor zijn eigen tempo en met zessen namen we de klim. Niet te snel en niet traag. Boven werd Jan weer opgepikt en werd besloten om de afdaling iets anders te nemen vanwege beter asfalt. Even misten we een afslag maar dat werd gezamenlijk weer snel opgelost. Zo kwamen we op de lange weg naar Val Dieu . In de richting van de paters werd er op lekker lopend asfalt op een lint gereden. Het tempo lag iets hoger maar was voor iedereen goed te doen. De laatste kilometers voor Aubel verslechterde het asfalt behoorlijk. Kuilen , hobbels ,gaten, reten , lapwerk ,stoempen , stoeken en rammelen . All inclusive! In Aubel namen we de klim naar Hagelstein. In de klim ratelde Raymond zijn hele vakantieverhaal op. Halverwege echter moest hij toch even op adem komen. Hier en daar viel er een gaatje maar weer was het tempo niet te snel en niet traag. Via Remersdael daalden we naar Teuven en pakten daar de klim naar Gieveld. Niet de zwaarste hindernis van de dag en weer werd er in een een goed tempo geklommen. Even op de tanden bijten want boven was er de koffiepauze bij de Smockelaer. Op het terras aldaar was het echt goed toeven in de zomerzon. Een vriendelijke vrouwelijke bediende was zelfs zo vriendelijk om de bidons te vullen met fris water en ijsblokjes. Helaas waren we niet uitgenodigd op de bruiloft die er gehouden werd. We vertrokken weer in de richting van de Koning van Spanje. Hier zou het met de rugwind en het parcours goed mogelijk geweest zijn om even flink gas te geven maar iedereen koos voor het groepsgevoel. Beneden hadden we even een akkefietje met een onoplettende automobilist. Hij was even dreigend maar toen hij de spierballen van Peter Smits zag schrok hij zichtbaar. Hij mompelde nog iets over Schwarzenegger of zo en was weg. Er volgde nog de loper naar Ingber en gedragen door de wind bereikten we Valkenburg. De geulhemmer omlaag en langs de grotten naar Meerssen. Via het vliegveld ging het eerder traag dan snel naar Geulle. De Houtworm en John hadden niks geleden en gingen nog even de Slingerberg nemen. In Geulle en Elsloo splitste de groep zich op en ging iedereen huiswaarts. Op weg naar huis vroeg Jan mij namens hem iedereen te bedanken voor prettige rit.

Waarschijnlijk vanwege de prima omstandigheden was de opkomst vandaag best behoorlijk. De groep oude glorie vertrok met zessen voor een rit over Kessel. Er bleven er nog 7 over die 5 minuten later op pad gingen voor de ooit door Herman Senden uitgestippelde route door de Voerstreek. Na een korte evaluatie van de vorige rit vertrokken we richting zuiden. De houtworm en Jos bepaalden de eerste kilometers het tempo. In de wielen was het lekker rustig pedaleren. Via een alternatieve route kwamen we weer uit bij de sluis in Limmel. Op het fietspad richting Eisden nam John het heft in handen en voerde het tempo enigszins op. Het tempo was behoorlijk pittig en iedereen volgde dan ook op een lint. Nadat we de grens gepasseerd waren kon men de eerste hoogtemeters overwinnen. We sloegen rechtsaf en slingerden rechts en links van de grote weg naar Battice. Het klimtempo was voor iedereen goed te volgen. Er volgde een afdaling en Jo zette zich op kop. In de veronderstelling dat iedereen gewoon in het wiel zat werd hij plots gevraagd om te stoppen. Blijkbaar was er een afslag gemist. Geen probleem want dat gebeurt elke week wel een keer. Gewoon omdraaien dus en weer de juiste route oppikken. Maar we misten er twee. De twee slimmeriken hadden wel de juiste afslag genomen en lieten de koprijder gewoon doorrijden op de foute route. Gelukkig werd de foutrijder wel opgepikt door de anderen maar de twee slimmen waren al verdwenen en zo ontstonden er twee groepen. Raymond ging alleen verder. Met vieren werd er een mooi tempo onderhouden. Gezamenlijk werden alle klimmen genomen. In de afdalingen werd er zelfs erg rustig gereden. We draaiden in een grote lus om het kruis van Charneux heen. Daarna ging het in de richting van Aubel. Steeds maar op en af. Er kon zelfs bergop rijdend nog gelachen worden . Via Hombourg daalden we af naar Sippenaeken. Daar moesten we linksaf slaan . De weg ging midden door een camping. Een stukje onverhard en over smalle paden en wegen. We passeerden nog een camping en kwamen halverwege de Camerig weer op bekender terrein. Jo ging linksaf naar Mechelen naar de pauzeplaats en drie anderen namen nog de buitenkant van de camerig. Op de pauzeplaats werden alle troepen weer verzameld en konden weer zes mannen samen het laatste gedeelte van de rit afhaspelen. Er wachtte ons nog de Eyserbosweg en de steile Vrakelberg. Op de Eyserbosweg was het ieder voor zich en ook op de Vrakel sloeg de groep een beetje uitelkaar. Er werden nog een paar kleinere bultjes gezamenlijk genomen en in een rustig tempo werkten we de laatste kilometers af. Mooie en pittige rit maar jammer van de split up.

De hitte van afgelopen week had plaatsgemaakt voor een iets koeler weertype. Maar de verkoeling bracht wel een straffe wind uit zuidwestelijke richting met zich mee. Helaas was de opkomst vandaag wat aan de magere kant. Slechts 4 fietsers van de oude glorie en 5 kandidaten die de Cote du Foret wilden bedwingen. De eerste 40 km gingen in zuidelijke richting en dat was nou precies waar Jan de wind tegen stond te blazen. Maar omdat we met een homogeen (voor de analfabeten onder de lezers: homogeen heeft niets met geaardheid te maken maar betekent gelijkwaardig) kwintet waren hadden we al snel daar een oplossing voor gevonden. Met zijn vijven draaiden we kop over kop. Iedereen deed zijn werk en het kopwerk was voor iedereen te doen. Iedereen fungeerde als een radertje van een soepel draaiende geoliede machine. Hoewel het niet zo voelde hoorde ik later dat we constant boven de 30 p/u reden. Compliment aan allen ,niemand die versnelde ! Het was wel een behoorlijk lang stuk tegen de wind en zelfs de niet-klimmers waren blij dat we in Jupille eindelijk de bergzone bereikten. Vanwege enkele afzettingen was het even zoeken naar de juiste route maar Rob leidde ons door de waalse straten. Vanaf hier begon het omhoog te lopen. Eerst liefelijk ,toen iets vervelender en later hatelijk. En vooral langgggg. De omgeving was ook niet echt inspirerend en het asfalt was van waalse makelij. Na 4km kwam er eindelijk een einde aan deze beproeving en volgde een lange afdaling. Een kronkelende weg met druk verkeer in een troosteloze omgeving . Maar de volgende klim was de Foret en die is vooral bekend door de mooie vergezichten. Als een mini-alpencol slingert de weg door de velden. Gelijkmatig stijgend en zo’n dikke 2 km lang. Goed te doen en iedereen deed het op zijn eigen tempo. Er volgde nu een stuk met nog een aantal kortere beklimmingen. Inmiddels met de wind in de rug. Ergens in de buurt van Xhendelesse was het tijd voor pauze. Een zelfbedieningsrestaurant waar het erg druk was. Een gebakje ging er bij iedereen gladjes in. Er werd nog wat drank gefourageerd en we vertrokken voor het makkelijke deel van de route . Meestal omlaag en wind in de rug. Via Charneux kwamen we weer op bekender terrein. We lieten Val-dieu rechts liggen en moesten nog één keer omhoog ; naar Neufchateau. Langs La Heydt en omlaag naar Voeren. In s Gravenvoeren nam John afscheid van ons en ging zoals gewoonlijk nog 33 beklimmingen extra doen. Door de stevige rugwind was het makkelijk om een behoorlijk tempo aan te houden. Ik dacht lekker bollend de laatste 30 km af te werken. Maar Rob vond het toch nog te langzaam gaan en voerde de snelheid voortdurend op. We gingen Eisden voorbij, vlogen langs vijverdal , krasten door Meerssen en pakten nog een korte pijnscheut naar Schietecoven. Voldaan bereikten we Stein .

Vandaag reed ik met knikkende knieën naar het startpunt . Ik had de trainingen van afgelopen week van mijn fietsmaten gevolgd op strava. Wat een activiteit! Het aantal kilometers en hoogtemeters waren aanzienlijk. Vier van die vlijtige mannen stonden aan het vertrek. Plus één luilak. Met zijn vijven vertrokken we richting Belgie. In het begin langs de Maas zat het tempo er al behoorlijk in. We hebben Eric en Rob zelfs even moeten terugfluiten om het iets aangenamer te houden. Langs het kanaal naar Kanne namen Jos en John de leiding. Aan de overkant van het kanaal was een triatlon bezig . Daar ging het echt wel een stuk sneller. Via Kanne gingen we in een mooi tempo op weg naar de Halembaye. Hoewel het niet echt langzaam ging bereikten we gezamenlijk de top. Na een supersnelle afdaling bereikten we Visé. Hier werden we behoorlijk opgehouden door een file . In de binnenstad was het ook zoeken naar een uitgang want overal was het afgezet vanwege een kermis of zoiets. Eenmaal buiten Visé ging het weer omhoog. Een lekkere loper die we ook weer gezamenlijk genomen hebben. Vanaf Dalhem begint de weg langzaamaan te stijgen richting Val Dieu. Eric en Rob bepaalden het tempo. Blijkbaar wil Rob weer snel de oude worden want hij trok er behoorlijk hard aan. Vanaf Val Dieu nam John het commando over. De weg bleef maar omhoog lopen en het tempo was pittig. Na een rechts links combinatie ging het nog iets steiler. Rob had aardig met zijn krachten gesmeten en paste even. Een paar kilometer verder bereikten we de kasseizone en tevens het einde van de lange klim. Ik ben nog nooit zo blij geweest om kasseien onder mijn wielen te voelen. In Henri-Chapelle konden we beginnen aan een lange afdaling via Teuven naar Slenaken. Sommigen roken de koffie al want het tempo zat er stevig in. John moest op tijd thuis zijn en ging in zijn eentje verder. De gebroeders Peters namen een flink stuk vlaai .Stiekem had ik een binnenpretje want dit gaat ongetwijfeld weer kilo’s erbij opleveren bij die twee. De terugweg via Gulpen was eigenlijk goed te doen. Iedereen deed zijn best om de snelheid erin te houden. Als laatste hindernis moest de Stoepert nog overwonnen worden. Hier moest ik ook effe passen maar het was vooral Jos die opviel. Met ferme pedaalslagen liet hij iedereen ter plaatse. In mijn dromen zag ik hem naar boven fladderen tussen een luidkeels schreeuwende mensenmassa. Vrouwen langs de kant, die zijn naam scandeerden, en waarvan sommigen hun blousje naar beneden trokken , en met vette letters “Go Jos” op hun borsten hadden gekalkt. Boven was ik weer wakker en met vereende krachten vlogen de laatste kilometers onder de wielen. Het was een leuke rit, niet superzwaar,ook niet makkelijk, in een pittig tempo maar voor alle rijders te doen. Ook voor luilakken !

Afgelopen week was de nieuwe clubkleding binnen en kon die worden afgehaald. Waarschijnlijk leverde dit de nodige inspiratie op voor tal van leden want de opkomst vandaag was opvallend hoog. Er vertrokken een zestal oude glorie mannen en de juniors stonden zelfs met achten aan het vertrek. Na lange afwezigheid wegens een blessure was Rob ook weer present .Op voorhand kon je al bedenken dat het een pittig ritje zou worden; 120 km en meer dan 1200 hoogtemeters ! De eerste kilometers richting zuiden verliepen ordelijk in 2 aan 2 formatie. Met afwisselend een ander duo op kop. Hoewel het voor sommigen toch moeilijk blijft om naast je buurman te blijven rijden en niet ervoor of erachter. Nadat we Eijsden gepasseerd waren begon het zwaardere gedeelte van de rit. De eerste beproeving van de dag was de klim naar la Heydt. Even had ik nog de ijdele hoop dat we in groep naar boven zouden rijden maar helaas konden enkele kampioenen zich niet inhouden. Één voor één bereikten we de top en ging het meteen bergafwaarts naar Dalhem. Omhoog naar Richelle ging het opeens wel in groep .Vreemd. Dan trek ik het maar zelf uitelkaar want dat zal wel zo horen. Beneden aan de Maas was het even zoeken naar de juiste route. Richting Cheratte fietsten we door ietwat verpauperde woonwijken. Onbekend terrein voor ondergetekende maar men beloofde mij een verrassing. Plots ging het naar links en liep de weg steil omhoog. Het madammenbos. 1km aan 15%. Wat een gesjravel om boven te komen ! Hoewel we nu toch al aardig wat klimwerk in de benen hadden ging het nu pas echt beginnen. De ene na de andere stijging diende zich aan. Alleen maar op en af. Gelukkig niet allemaal steile klimmen maar het hakte er toch wel stevig in. Een paar kilometer voor Aubel brak me de moraal. Ik schakelde de 23 en peddelde rustig eenzaam verder. In Aubel was de gebruikelijke koffiepauze. We bespraken de terugweg. Via de Loorberg of niet. Gelukkig kon Rob me overtuigen om mijn mentale weerbaarheid boven te halen en besloot ik om weer mee te rijden. Beneden aan de loorberg gingen vijf rijders naar rechts omhoog en drie pannenkoeken gingen rechtdoor. Het vijftal had de laatste weken beduidend meer klimkilometers in de benen opgeslagen . Ondergetekende behoorde tot de loosers en vandaar weet ik niet wat het quintet heeft meegemaakt. Wat ik wel weet is dat mijn benen steeds meer protesteerden. Op de stoepert stond ik bijna geparkeerd. De pannenkoek van de dag ! Tot mijn grote verrassing werden we in Schimmert weer ingehaald door het vijftal dat nog maar met vier was. John vond het blijkbaar maar een mieterondje en was nog wat bergen gaan opzoeken. Tezamen maalden we de laatste kilometers in dalende lijn af. Eenmaal thuis was ik helemaal gaargereden en zal dus mijn conclusies moeten trekken……

De weergoden hadden hun stinkende best gedaan en ervoor gezorgd dat er vandaag welhaast perfecte fietsomstandigheden waren. Er meldden zich 4 gloriaten voor een rit richting Alden Biesen. Jan had besloten om vandaag mee te rijden met de juniors. Normaal is Jan altijd “last minute arrivee” maar vandaag was hij opvallend vroeg aanwezig. Eric moest nog even een “Dumoulintje” doen en had gevraagd om even te wachten. Maar Jan was dit kenbaar ontgaan en hij begon , als notoire laatkomer nota bene, ons te jagen om te vertrekken. Alle troepen verzameld trokken we met zessen op pad naar het Meinweg gebied. Even voor Beek passeerden ons drie profrenners die zich warmreden voor de Hammer series. Meteen hierna werd de rode draad van deze rit zichtbaar: foute afslag en omdraaien . Via Beek en Spaubeek ging het richting Schinnen. Na een korte klim en weer een foute afslag reden we via mooie veldwegen naar gebied Onderbanken. Na enkele kruip door en sluip door passages ging het door weer een mooie omgeving naar Gangelt en bereikten we Duitsland. Vanaf hier was het genieten. Heerlijk lopend asfalt , een rugwindje erbij en iedereen die zijn kopwerk deed. Onder deze omstandigheden was een tempo van steeds om en nabij de 35 km voor iedereen makkelijk te volgen. De kilometers vlogen in rap tempo voorbij en eerder dan gedacht bereikten we de uitlopers van het Meinweggebied. Af en toe was het even zoeken naar de juiste route maar dat kon de pret niet drukken. Door een mooie bosrijke omgeving en over soms onverharde wegen kwamen we uit bij de koffiebreak.
Een idylisch plekje. Midden in de bossen met uitzicht op een meertje. Terwijl de serveerster de bestellingen kwam opnemen stond ik versteld van de kennis van de duitse taal van mijn fietsmaten. Persoonlijk kom ik niet veel verder dan aus,bei,mit,nach enz enz ,maar hier werd me toch een potje duits geluld waarbij ik nederig mijn mond hield. Met behulp van mijn tolken bestelde ik kersenvlaai met slagroom. Toen het op tafel kwam schrok ik me een hoedje. De berg slagroom was niet te overzien! De slagroom was zo hoog dat ik mijn overbuurman aan tafel niet meer kon zien.(zie foto Eric) Jan had zoals gewoonlijk een icetea in een flesje en zonder ijsblokjes besteld. Waarschijnlijk was het duits van Jan toch niet zo heel goed begrepen want hij kreeg een literfles icetea geserveerd. Ohne glas.
Nadat we hadden genoten van de serveersters vertrokken we weer. Jan zat nog steeds opgescheept met zijn fles en stopte de icetea aan de voorkant onder zijn tricot. Even dacht ik in een aflevering van Jambers over transgenders te zijn beland. Maar het was gewoon onze Jan in zijprofiel.(zie foto Jos) En weer fietsten we over heerlijk asfalt in een mooie omgeving. Even verder brak de paniek uit bij Eric. Er zat bloed aan zijn duim! Allerlei scenario’s schoten door zijn hoofd. Van amputatie tot traumahelikopter. Gelukkig viel het allemaal wel mee en konden we snel verder. We fietsten over een fietspad met vele stukken onverharde ondergrond in dwarsrichting. Hierop reed John een snakebite en moest er even gerepareerd worden. Niet echt een gevalletje van “duitse grundlichkeit”, die wegen, vond Jan. Via een schitterend fietspad van 7km bereikten we weer ons thuisland. De wind stond nu behoorlijk tegen maar met behulp van vereende krachten konden we toch een goed tempo blijven aanhouden. Ter hoogte van Montfort werd de lucht steeds donkerder. En jawel hoor…even later belandden we in een onweersbui. We wilden schuilen op het erf van een boerderij maar de poort was gesloten. Iedereen zocht nu snel maar een dikke boomstam op om te schuilen. Het was best wel een apart gezicht. Onder elke boom een renner. Na een kwartiertje was de bui voorbij en konden we verder. Eerst moesten we Jan zoeken, die een andere schuilplaats had verkozen maar al snel was hij weer gevonden. Tot aan Echt waren de wegen nat. Hierna werd het weer droog asfalt. Het tempo werd goed onderhouden hoewel het soms toch wel opboksen was tegen de wind. In Einighausen kwamen we op het parcours van de Hammer series die vandaag hun sprintwedstrijd moesten afwerken. Eric wilde nog graag blijven kijken en zo ging ieder zijn weg de laatste paar kilometers huiswaarts. De gemiddelde snelheid was niet echt een juiste afspiegeling van het het tempo. Het aantal stops en de vele omkeerbewegingen haalden het gemiddelde steeds naar beneden. Compliment aan Jan die als senior goed kon volgen bij de juniors!

Het was weer een karige opkomst vanochtend. Een stuk of drie oude glorie-mannen en 5 kandidaten voor Banneux. Maar….het beloofde een snikhete dag te worden met temperaturen boven de 30 graden. En dus besloten we met 4 een andere route te nemen. Alleen die-hard John wilde toch nog een bezoek brengen aan de nonnen. Hij ging wel zo lang mogelijk met de vier anderen op pad. De eerste kilometers verliepen weer in een rustig tempo. De warmte was nog wel dragelijk. Ter hoogte van Schimmert was het toch al 26 graden. Eric en Jo bepaalden het tempo tot aan de grote weg richting Wittem. De wind stond wat tegen maar blies niet erg hard. Jos leidde ons via Wylre richting Gulpen. Bij het zwembad in Gulpen stond een lange rij wachtenden voor de kassa. De rij was zo lang dat men bijna boven op de Koning van Spanje moest aansluiten.
Richting Slenaken liep de temperatuur steeds verder op en blies de wind ook wat straffer. Na de passage door Teuven bereikten we in Remersdaal de eerste lange klim. John en Eric trokken er samen vandoor en daarachter zwoegden drie losse flodders. Boven fietsten we gezamenlijk door Aubel en had Eric nog een ommetje in petto. In een mooie omgeving ging het door het dal van de Berwinne met overwegend stijgende wegen. Na een lange klim kwamen we boven op de grote weg richting Clermont. Vanaf hier trok John alleen verder richting Banneux. Omlaag naar Clermont kwamen we met hoge snelheid op de kasseien. We stuiterden zo hard op de kasseien dat ik bijna mijn hoofd stootte aan de boog. Na een lange afdaling bereikten we weer Aubel. Alhier beloofde men mij een pauzeplaats met prachtig uitzicht op (of in) het decollete van de serveerster. Maar helaas werden vandaag de honneurs waargenomen door een “gewone vriendelijke” bediende. Waarschijnlijk lag de desbetreffende dame ergens in een druk zwembad topless te zonnen om verlost te zijn van die geile fietsers van vorige week. Nadat we ons vochtgehalte weer enigszins aangevuld hadden vertrokken richting hagelsteijn, maar onder aan de klim linksaf. Een lekkere loper. Er volgde nu een lange afdaling naar Voeren en Mesch. De hitte begon nu toch wel zijn tol te eisen. Na een paar schuchtere kopbeurten van anderen kon Jos zijn mallorcabenen niet meer in toom houden. Hij nam resoluut de kop en voerde ons in een strak tempo door de maastrichtse buitenwijken. Ondertussen liep de temperatuur bij ondergetekende behoorlijk op. Hoewel de benen nog prima waren bereikte mijn hoofd het kookpunt en liep de hartslag steeds verder op. In Bunde besloot ik een 2e pitsstop in te lassen op een terras. Mijn maten trokken in overleg gedrieën verder huiswaarts. Met een frisse bidon koud water heb ik de laatst 10 km solo afgelegd. Een leuke rit in een mooi tempo . Maar ik was blij dat ik thuis was……..pfffff

Na een extreem warme midweek en wat regendagen was de zaterdag weer wat frisser. 4 leden vertrokken als oude glorie richting Reymerstok en de resterende 5 leden vertrokken onder het toeziend oog van onze nestor richting Visé. De kledingcode varieerde van lange mouwen via mouwstukken naar korte mouwen. Degene met korte mouwen klaagde wel het meeste over de temperatuur.

De Houtworm was als sinds 1 uur ’s nachts terug van Turkije, waar hij als enige Nederlander met Turkse vrienden een week lang in de watten was gelegd. Daarom besloot hij maar om samen met ondergetekende op de heenweg tegen de straffe wind in op kop te rijden. Het tempo was de gehele rit standje keuvel en na verloop nam de rest op hetzelfde tempo over dus dat leverde geen problemen op.

Zoals gewoonlijk begint na Visé in Argenteau het interessante gedeelte van de rit door de schone heuvels van het land van Hervé. De wind stond hier wat gunstiger dus de heuvels werden op een stevig tempo genomen. Na Mortier moest de Houtworm de kortste weg naar huis nemen omdat hij daar Taxi verplichtingen had. Het asfalt tussen Bois D’Ansy en Aubel lag er heel strak bij en dit komt waarschijnlijk omdat ze op de rest van de weg overal stukken asfalt ertussen uit hadden gehaald.

Eenmaal in Aubel kwamen wij aan bij een leeg terras waardoor Peter S. suggereerde om een stukje naar beneden te rijden want “daar zit je veel beter”, iets later kwam hij erachter dat dit niet helemaal klopte. Het duurde een behoorlijke tijd voordat de bediening kwam, de reden hiervoor is waarschijnlijk dat de vaste serveerster op zoek was naar goed openvallende kleding, passend bij de bezoekers van het terras. Van het rijden door de mooie heuvels was het ineens veranderd in kijken naar de levende heuvels en als gevolg ontstond er een hevige discussie. Peter S. was van mening dat hij het beste uitzicht had maar volgens John en ondergetekende was onze kijkhoek veel beter.

Na deze spannende pauze gingen we met wind in de rug terug naar Stein, altid in een tempo waarbij iedereen kon blijven praten. Vlak voor stein draaide John natuurlijk af richting Slingerberg omdat hij de 100 beklimmingen wil volmaken.

Eindelijk was het qua temperatuur een aangename ochtend voor een ritje met de fiets. Er stond weliswaar een straffe wind maar dat mocht de voorpret niet drukken. De groep “oude glorie” was , net als vorige week, beter vertegenwoordigt dan de A groep. Hoezo oude glorie? De zogenaamde A groep vertrok met 4 mannen. Leeftijd: ergens in de 60, 59, 57 en nog een ruime vijftiger! De veertigers rijden bij de oude glorie.
Zoals gewoonlijk de laatste weken was het tempo in het begin erg rustig. Iedereen kon de laatste nieuwtjes delen met de anderen. De eerste hindernissen vanaf Genhout werden in een gematigd tempo genomen. Over glooiende wegen , met korte en kleine stijgingen gingen we richting Heerlen. John verbaasde zich over de mooie omgeving bij kasteel Terworm. In Welten moesten we 327 keer een drukke verkeersweg oversteken. Daarna ging het via een verraderlijk klimmetje richting de Dili. Bij Roda reets herein en dan jerade aus noa pruuses. Vanaf hier kregen we mooi lopende wegen en konden we wat meer doorrijden. Peter S. navigeerde ons perfect door het Duitse grensgebied. Met de nodige stukken vals plat en soms wel erg vals ! Zo bereikten we met toch al de nodige hoogtemeters in de benen , het drielandengebied. Nu was het zoeken naar de Neukelerweg. Goede raad was nu welkom. Maar niemand die “Wo kan man hier Bumserweg finden ” durfde te vragen. Stel je voor, je vraagt dit aan een Duitse mevrouw. Krijg je zomaar een klap in je gezicht. Maar gelukkig konden we via de smartfoon de navigatie raadplegen. We bleken vlakbij en al snel waren we boven op het drielandenpunt.
Over overwegend dalende wegen fietsten we verder richting Sippenaeken. Hier weer omhoog richting Epen. Het mooie vandaag was we alle klimmen in een behoorlijk tempo konden nemen zonder dat er iemand hoefde te lossen. In Mechelen was de koffiepauze. We bespraken de terugweg . John wilde nog een ommetje maken en besloot nog omhoog naar Trintelen te rijden. De drie anderen gingen terug via Wylre en Valkenburg. Op weg naar Valkenburg kon men al een eerste glimp opvangen van de mallorcabenen van Jos. Nadat we weer eens bijna van de weg waren gereden door een wegpiraat in een bestelbus nam Jos resoluut de kop. Ook op de Stoepert nam hij het heft in handen. In het wiel zittend zag ik voor mij een afgetraind lichaam dat met dartel wentelende zongebruinde benen met een indrukwekkende souplesse naar boven danste. Gedrieën vervolgden we vliegend door Oensel en Geverik in gestrekte draf onze weg huiswaarts . Leuke rit !

Deze ochtend meldden zich 5 A- rijders en 1 B-rijder bij onze nestor op de oprit. De opkomst was wat aan de magere kant maar dat had zo zijn redenen. Een aantal leden zijn afkomstig uit een elitair milieu en kunnen het zich veroorloven om ieder jaar een week te vertoeven tussen de rijken der aarde in het mondaine Mallorca. Deze week dus. Math , als enige B rijder , besloot maar mee te gaan met de A-rijders. We gingen op pad met zessen. Het was weer eens niet echt aangenaam fietsweer. Om een beetje op temperatuur te komen besloot Jo op kop te rijden tot aan de duitse grens. Maar dit bleek moeilijker dan gedacht. In Schinnen kon Peter S. zich niet meer inhouden en nam vanaf daar het voortouw. Om de groep bij elkaar te houden was het tempo aangenaam. In Brunssum passeerden we de duitse grens. Eenmaal in Germany viel het op dat we vaak fietsten in een mooie omgeving met links en rechts uitgestrekte velden. Over heerlijk bollend asfalt , en af en toe een beetje hulp van de wind , kon iedereen makkelijk volgen. Onderweg had ik voldoende tijd om mijn duits even flink bij te spijkeren. Zo leerde ik onderweg dat in duitsland een friture een Friedhof is. Ik zag een Haus der abschied . Waarschijnlijk een luchthaven of treinstation. En ik zag zelfs op het einde van het fietspad een waarschuwing voor eenden: ende! Met de houtworm wisselde ik nog enkele duitse woorden uit welke hier niet voor publicatie geschikt zijn.
Gied was vandaag de navigator maar ergens in de buurt van Heinsberg hadden we een afslag gemist. Dankzij de Garmin kwamen we snel weer terug op de juiste route. Niet lang daarna reden we nog ergens verkeerd maar een bord richting Waldfeucht gaf uitkomst.
Tijd voor koffie. De oude garde verkoos te pauzeren in een etablissement met het interieur in de stijl van Louis V. Waarschijnlijk is het interieur ook in die tijd aangeschaft en niet meer veranderd. Maar de koffie was lekker warm en best drinkbaar en goedkoop . Drei euro fur zwei kaffee.
Na de koffie bereikten we al snel de grens met Nederland. Peter S. had al vele kilometers op kop gereden en dat wilde hij blijkbaar ook zo houden. Iedereen die op kop kwam werd al snel afgelost door Peter. Het was moeilijker om op kop te komen dan in de wielen te blijven. Af en toe ging het iets te snel maar dit werd meteen aangepast. Zo kon Math goed blijven volgen . Gezamenlijk bereikten we Stein . Het was gezellig , sociaal, en niet vermoeiend. Zo kan het dus ook !